پژوهش حاضر، به تبیین نقش همسر در تداوی و جراحی زوجه را از دیدگاه فقه و حقوق می پردازد. مساله تداوی و جراحی از جهت ارتباط با تمکین عام و خاص و ریاست مرد برزوجه و نبز به دلیل افزایش جراحی های غیرضروری در زمان کنونی، مورد توجه ویژه قرار گرفته است . نویسنده در راستای تبیین عنوان، ابتدا به مفهوم شناسی پرداخته وسپس مباحث اصلی از جمله ریاست مرد بر خانواده، لزوم اذن در اقسام تداوی و جراحی و موارد نازاکردن دائمی زن و اثر رضایت مرد در آن را مورد مداقه قرار داده و معلوم می کند کدام نوع از هزینه های درمانی از مصادیق نفقه و برعهده زوج به شمار می آید و حکم جواز یا عدم جواز اجبارزوجه برای جراحی زیبایی و اجرای حکم مزبور را از باب ریاست مرد، از باب تمکین و نیز از باب استمتاع، بررسی نموده است و به این نتایج دست می یابد که در تداوی و جراحی ضروری اذن همسر ملاک نیست مگر اینکه در تداخل با تمکین خاص باشد. اما در تداوی و جراحی غیر ضروری و زیبایی، اذن همسر ملاک است. زوج نمی‌تواند زوجه را به انجام عمل جراحی غیر ضروری و زیبایی مجبور کند. هزینه بیماری‌های ساده جزء نفقه و بر عهده زوج است. هزینه بیماری‌های سنگین و پرهزینه جزء نفقه نیست و همسر آن هزینه را برای احسان و حسن معاشرت میپردازد به شرط اینکه باعث عسر و حرج زوج نشود. پژوهش حاضر به روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه‌ای نوشته شده است.
)